ગુજરાતી ગદ્ય-પદ્ય સર્જનની આનંદ યાત્રા
છેલ્લા એક મહિનાથી, દર રવિવારે અમે એક સરસ ટીવી સિરિયલ જોઈએ છીએ – ‘सत्यमेव जयते’ – લોકપ્રિય સિને કલાકાર આમીર ખાનનું સર્જન.
આ ચિત્ર પર ‘ક્લિક’ કરી સત્યમેવ જયતે ની વેબ સાઈટ પર પહોંચી જાઓ અને ઘણા બધા વિચારતા કરી દે તેવા એપિસોડ નિહાળો.
એમાંનો ગયા રવિવારનો એપિસોડ હતો – ‘મર્દાનગી’. એની વાત તો અહીં અસ્થાને રહેશે; પણ વિચારતા કરી મુકે એવા એ વિષયનો પ્રધાન સૂર હતો –
‘બાળકનો ઉછેર શી રીતે થાય છે –
એની પરથી એ કેવો માણસ બનશે;
એ નક્કી થાય છે.”
આ જ વાતને સામાજિક સ્તરે અમલમાં મુકવાની અને કુટુમ્બ અને શાળાના પ્લેટફોર્મ પર એ માટે જાગૃતિ આણવાનો પ્રશંસનીય પ્રયત્ન કરી રહેલી આ સંસ્થાનો ટુંક પરિચય અહીં આપવો છે.
અા ચિત્ર પર ‘ક્લિક’ કરી P4P ની વેબ સાઈટ પર પહોંચી જાઓ.
પહેલાં એના મુખડા પરના આ બે ચિત્રો જુઓ..
———–
સમાજની સમસ્યાઓ…
View original post 198 more words
==================
મોજાઓના પછડાટોથી, ઝંઝાનિલના આઘાતોથી,
નૌકા જ્યાં તૂટી પણ જાયે, સાગર જ્યાં રૂઠી પણ જાયે…એવા ભવસાગરમાં ડૂબી, કોઇ તરી તો જાણે!
કોઇ પ્રિત કરી તો જાણે!– મહેન્દ્ર વ્યાસ ‘અચલ’
આ અગાઉના બે ગઝલાવલોકનો પરસ્પર વિરોધી ભાવની અભિવ્યક્તિઓ હતી. પહેલાંમાં મિત્રોનો – મૈત્રીનો ઋણસ્વીકાર હતો; તો બીજામાં ટૂટેલા સંબંધો અંગે વ્યથા હતી.
જીવનની હકિકત છે કે, આ બન્ને અવસ્થાઓ જીવનની વાસ્તવિકતાઓ છે. આપણે બેયનો અનુભવ કરવો પડે છે. કોઈ જીવન સર્વાંગ સમ્પૂર્ણ નથી હોતું.
અહીં દર્શાવેલી ગઝલમાં આ વાસ્તવિકતાનો સ્વીકાર છે – અને એમને સહજ ભાવથી સ્વીકારી લેવાની વાત છે. ડૂબીને તરવાની ખુમારીની વાત છે. સતત પ્રીતના ભાવમાં રહેવાની વાત છે.
જીવવાની કળા એટલે મરવાની કળા!
કદાચ આ વિધાન વિરોધાભાસી લાગે; પણ એને સમજવું જરૂરી છે. અહીં ‘મરતાં મરતાં’ – મડદાની જેમ જીવવાની વાત નથી. પણ ગયેલી પળને વીસારી દેવાની અને એમાં ઘટેલી ઘટનાને પણ વીસારી દેવાની વાત છે. હરેક પળમાં નવો જન્મ અને એ પળ વિત્યે મૃત્યુ. એ વીતેલી પળોને યાદ ન કરવાનું, એમને દફનાવી દેવાનું ગૌરવભર્યું ગીત છે.
આપણે સૌ સારી રીત જાણીએ છીએ કે, આ કેટલું મુશ્કેલ કામ છે. પણ કદાચ એમાં જ હરખ અને શોકના મોજાંઓથી અલિપ્ત રહીને જીવનસાગરમાં મોજથી સર્ફિંગ કરતા રહેવાની ચાવી નથી વારૂ?
આજનો સુવિચાર
વાચકોના પ્રતિભાવ