( 976 ) બે અછાંદસ રચનાઓ…. વિચાર મંથન … વિનોદ પટેલ

સમયનું પંખી

સમયના પંખીને કેવી મજબુત પાંખો હોય છે!

જીવનાકાશમાં આ પંખી ઝડપથી ઉડી રહ્યું છે!

નજર કરું હું જ્યારે મારા ભૂતકાળમાં ત્યારે,

નાનો બાળ હતો હું,દોડતો સૌને ખુબ ગમતો,

એ મોટી આંખો વાળો બાળક ક્યાં ખોવાયો?

જુવાની દીવાની હતી,જોયા એના રંગો પણ

આજે મારા કાનમાં મૃત્યુ વાતો કરી રહ્યું છે!

પરિવર્તન જીવનનો વણ લખ્યો નિયમ છે,

સમયની સાથે શરીર કેવું બદલાઈ જાય છે !

સમયની રેલ ગાડીનું છેલ્લું સ્ટેશન મૃત્યુ છે.

મૃત્યુ દરેક પ્રાણી માટે એક અંતિમ હકીકત છે,

શરીર નાશ પામે પણ અંતરાત્મા અમર છે,

એને માટે નથી કોઈ જન્મ કે નથી કોઈ મૃત્યુ!

ફેર  યા ને તફાવત ….

કાગળ કાગળમાં ફેર છે

એક કાગળ રદ્દી બની કચરા પેટી ભેગો થાય છે,

એક કાગળ ગીતા પુસ્તક રૂપે ભાવથી પૂજાય છે.

લોખંડ લોખંડમાં ફેર છે ,

એક લોખંડ હથિયાર બની જઈ જીવોનો નાશ કરે છે

એક લોખંડ ડોક્ટરના હાથમાં રહી જીવ બચાવે છે

પત્થર પત્થર માં પણ ફેર છે.

એક પત્થર રસ્તામાં ઠોકર બની ધીક્કારાય છે,

એક પથ્થર મંદીરમાં જઈ દેવ તરીકે પૂજાય છે.

માણસ માણસમાં પણ ફેર છે ,

એક માણસ ગોડસે બની ખૂની તરીકે ઓળખાય છે

એક માણસ શહીદી વહોરી ,મહાત્મા બની પૂજાય છે.

સમય સમયમાં ફેર છે

એક સમએ જે રાજા હોય છે એ રંક બની જાય છે

એક સમએ જે રંક હોય છે એ રાજા બની જાય છે.

એક ચિત્રકુ ચિત્રમાં જે બે હાથ અને આંગળીઓ દેખાય છે  એ આફ્રિકાના કોઈ સ્થળે ગરીબી અને ભૂખથી કૃશ થયેલ એક માણસનો હાથ છે .આ હાથને ત્યાં સેવા કાર્ય કરી રહેલ કોઈ સેવા ભાવી સંસ્થાની વ્યક્તિના હાથએ સહાનુભુતીપૂર્વક દયા ભાવથી એના હાથમાં પકડ્યો છે. Missionary reaching out to a starving boy in Africa

ચિત્ર શીર્ષક – બે હાથ ચિત્રકુ છે તો બે હાથ એક ભૂખે મરતો બીજો દયાળુ  વિનોદ પટેલ ૧૧-૨૨-૨૦૧૬