ગુજરાતી ગદ્ય-પદ્ય સર્જનની આનંદ યાત્રા
શ્રી સુરેશભાઈ જાનીના આભાર સાથે રી-બ્લોગ કરતાં આનંદ થાય છે .
આ પોસ્ટ ભુલાઈ ગયેલા કલાપીની યાદને તાજી કરી દેશે.
વિનોદ પટેલ
[તોટક]
રમતી, ભમતી, હસતી દીકરી
વસતી ઝૂંપડી મહીં એ કલિકા
દિલમાં દીવડો, મનમાં શમણાં
હતી વ્હાલસમી,ચતુરી વનિતા
[શિખરિણી]
નરેશે બોલેલા શબદ વસમા સાંભળી ગઈ
સુકન્યા ખોલીને ઝૂંપડી મહીંથી બા’ર નીકળી.
[શાર્દૂલ વિક્રીડિત]
રાજાને દુઃખમાં નિહાળી વનિતા, બોલી ઊઠી ખેતમાં
“શા માટે દુઃખમાં રહો, ભૂપતિ હે? આવું નહીં બોલશો.
હમ્મેશાં જનતા તણો ધરમ છે; ભરવા કરો શાનથી
સુખેથી કરમાં વધાર કરજો, ભરશું અમે પ્રેમથી.”
[મનહર]
સાંભળી આ વાત શાણી, રાજવી તો ચોંકી ઊઠ્યો.
“નકી આની મહીં કોઈ, ચાલ તો જણાય છે.
જનતાને કર કોઈ, ભરવો ગમે ન કદી
મૂંઝવણ ભારી આ તો, મંત્રીજીને સોંપવી છે.
[ભુજંગી]
સભામાં સહુને, પછી પ્રશ્ન પૂછ્યો
“વનિતા કહે કેમ, આવું? બતાવો.”
કહે મંત્રી મોઢું, વકાસી, ત્વરાથી
“નકી કામ આ કોઈ, જોશી કરી દે.
જુએ જોશ જોશી, વનિતા તણા એ.
ભલે સુંદરી આ, સભામાં પધારે.”
[ધનાક્ષરી]
ઝટપટ દોડી ગયા, સૈનિકો વચન સુણી.
ગ્રામ્યમાતા રહેતી તે, ખેતરમાં આવી પૂગ્યા.
દીકરીને વેણ કીધું,” રાજા બોલાવતા તને.
ફટાફટ તૈયાર થા…
View original post 242 more words
આજનો સુવિચાર
વિનોદ વિહાર 
વાચકોના પ્રતિભાવ